Ik heb een paar maanden de luxe gehad om mij buiten de muren van het ziekenhuis te mogen bewegen. Vanuit mijn passie voor Zorg ICT heb ik een oproepje op linkedin geplaatst. “Ik ben 3 maanden vrij en wil graag koffie drinken met zorgvernieuwers, -veranderaars en -versnellers”. Resultaat 32 uitnodigingen.
Ik heb gesproken met bedrijven die AI inzetten voor diagnose ondersteuning, voor triage vraagstukken en voor het voorspellen van achteruitgang bij patienten met onvoorspelbare ziekten. Ik heb in een Starbucks gezeten met een VR bril op, meerdere telefonische gesprekken gehad over veilige communicatie en in oude fabriekspanden gesproken over hoe we elkaar kunnen vinden en zo informatie echt kunnen delen. Zelfs van de 8e verdieping van het VWS gebouw tot op de begane grond bij een verzekeraar was er goede koffie en een nog beter gesprek.
Deze bedrijven (en ook de overheid en de zorgverzekeraar) kijken naar buiten, over de muren van de silo’s heen, gebruiken goede ideeen uit andere sectoren en proberen die te implementeren in de zorg. Er heerst een positieve sfeer. Het borrelt en bruist. Er is ruimte om elkaar uit te dagen. Er is (soms letterlijk) ruimte om te spelen. En het belangrijkste wat mij is opgevallen is dat iedereen die ik bezocht de energie heeft van een nieuwe dag waarin de toekomst beter en mooier is dan de dag van gisteren.
Een week weer binnen de muren van het ziekenhuis en er valt mij van alles op. Binnen de muren zie ik met mensen, heel gefocust, heel goed werk leveren en waar mensen zich wegcijferen voor hun patiënt. Maar ik zie ook een omgeving waar mensen somber en vermoeid naar de grond kijken. De druk van de regels zie je in de manier van lopen. Het voelt uit geblust. Het voelt als of alles te veel is.
En weet je, ik neem het mijn collega’s ook niet kwalijk. Er is te veel
administratie, teveel regeldruk. Er zijn te veel patienten, te weinig verpleegkundigen. Maar het beeld wat keer op keer bij mij opkomt is dat van een fiets met vierkante wielen. We zijn te druk om wielen te vervangen voor een rond exemplaar. Want als we dat doen moeten we even stil staan en die tijd is er niet is want er zijn veel patiënten, etc. Maar als je het mij vraagt zullen we toch een keer het wiel moeten vervangen.
Ik heb geproefd hoe het kan. Hoe het is om in een omgeving vol energie rond te lopen. Een omgeving waar gespeeld kan worden, een omgeving waar door patiënten en bedrijven wordt samengewerkt en waar problemen mogelijkheden creëren en niet andersom. Ik zou heel graag de sfeer van de nieuwe dag voelen. De energie en het vertrouwen dat de toekomst mooi is. Dit is wat ik wil. Hoe? Ik hoor graag je ideeën…
misschien moet er wel een nieuwe (virtuele?) vorm van #vrijmibo komen waar je in relatief ontspannen sfeer ideeën op kan doen en het ineens allemaal lekker(der) en gaat lopen, we sparren te weinig met ánderen, druk als we zijn in continue opgelegde -maar kennelijk door ons allen nog aangenomen ook- helemaal niet efficiënte ratrace… en voor elke zorgmedewerker een verplichte extramurale stage als eyeopener.