Ondanks het rennen, vliegen, vallen en weer opstaan in de coronazorg was het een tijd van stilstand en dat is niet altijd even fijn. Het werpt je terug op je zelf. Wie ben ik? Wat wil ik? Doe ik nog wat ik wil doen? Wat is mijn bijdrage? Hoe ga ik verder?
Net als in mijn keuze voor mijn vak als Spoedeisende Hulp arts ben ik bij mijn gevoel te rade gegaan. Ik ben gaan voelen waar ik mij het meeste thuis voel. Waar word ik blij van, waar vind ik energie en waar voel ik mij veilig.
Ik hou van digitaal, van techniek en de manier waarop het ons leven en de zorg specifiek aan het veranderen is. Maar het is niet de techniek. Het zijn de mensen daar achter, de sfeer, de gesprekken die energie geven. Mensen die laten zien dat anders niet vreemd is.
Ik spreek heel graag met mensen. Mensen die gepassioneerd over hun projecten en hun visie praten. Mensen die de wereld veranderen of dat in elk geval proberen. Mensen die geen genoegen nemen met de status quo. Ik zie schoonheid in gedachten, plannen en beweging.
Het zijn deze mensen die mij op de been houden. Ik hou van radicaal denken de mensen, anders denkende mensen. Mensen die laten zien dat wat ik denk niet gek is. Zij die laten zien dat de wereld veranderd kan worden. Nee, veranderd moet worden. Dat zoals we het nu georganiseerd hebben niet de weg is om verder te komen. Deze mensen zijn mijn Tribe, mijn mensen, mijn soortgenoten.
Ik weet nu wie ik moet zoeken. Ik weet wie mijn soortgenoten zijn, hoe ze er uit zien, hoe ze spreken. Mijn soortgenoten zijn energie, inspiratie en beweging. Altijd vooruit, links- of rechtsaf maar nooit terug. Creatieve denkers vol van oplossingen, de ronde blokjes voor de vierkante gaten. Het is tijd voor een zoektocht, een reis. Een reis naar mijn soortgenoten. Naar mijn mensen.
*)Ken of ben jij een soortgenoot? Werk je bij een bedrijf, denktank of andere instelling met mijn soortgenoten? Neem contact op, ik zoek jullie.