“Ik denk niet in problemen maar in kansen, mogelijkheden en oplossingen.” Ik kan die zin niet meer horen. In veel overleggen is er altijd wel iemand die deze ‘management-bullshit’ uitspreekt. Er zijn wel degelijk problemen. Net als er kansen, mogelijkheden en oplossingen zijn.”
Ik leg het altijd zo uit. Je doet mee aan een loterij voor een vakantie. Een kans is dan het lot uit de loterij, een mogelijkheid is het ticket wat je wint, het probleem is als je vliegtuig vervolgens niet vertrekt of je paspoort verlopen is.
In de digitale zorg zijn ze ook alle vier. Ik zie gigantische kansen voor digitale zorg; meer regie bij de patiënt, betere voorspellingen, meer preventie. Enorme mogelijkheden: data delen, kunstmatige intelligentie. Fantastische oplossingen: Slimme pleister, handige apps.
Maar er is ook een probleem. Ondanks dat er kansen, mogelijkheden en oplossingen te over zijn schiet het gewoon niet op. En zelfs corona laat zien dat in crisis we wel kunnen maar zodra het allemaal weer normaal wordt neemt hert gebruik van bijvoorbeeld teleconsulten weer af.
Ben ik dan te ongeduldig? Zeker, maar ik begrijp ook niet waarom het niet doorzet. Waarom we niet massaal aan de digitale zorg gaan, waarom we niet eindelijk echt werk van preventie en inclusiviteit maken. Ik begrijp de kern van het probleem niet.
Dit deed mij denken aan mijn tijd als basisarts. Eén van de stafleden met wie ik toen veel samen werkte gaf mij de volgende wijsheid: “Michiel, als je een probleem niet begrijpt. Je hebt er heel goed over nagedacht en ondanks al je inspanningen om de oplossing te vinden kom je echt niet achter de oorzaak van het probleem waar tegenaan loopt. Dan zijn er maar twee opties. Het gaat of over geld of over seks.“
Aan u is de vraag welke van de twee het is… ik heb wel een idee.