Het is een maandagmiddag rond half twee. Het is de piek in de aanmeldingen op de SEH. Om de 92 seconden, ja ik heb het laten meten, gaat mijn telefoon met een collega die een patient wil aanmelden, een verpleegkundige die vertelt dat een patient is aangekomen, het lab met een afwijkende uitslag, een co-assistent of arts-assistent die supervisie wil, een afdeling die een collega zoekt maar het telefoonnummer niet weet(!) en ga zo maar door..
Het is op deze maandag middag, je mag hier ook elke andere weekdag voor lezen, onmogelijk om in gesprek te gaan met een patiënt. Om de twee vragen gaat de telefoon. Door de continue stroom van onderbrekingen vergeet ik zaken. Het onmogelijk om echt te luisteren naar de patiënt en dat is nu net het leuke en mooie van mijn vak en dat waarmee de patiënt echt beter wordt.
Dus als u in de vanmiddag even geen antwoord krijgt en de telefooncentrale zegt dat ik niet bereikbaar ben, weet dan dat ik tijd aan het nemen ben voor uw patiënten, sorry.
* Foto door it’s me neosiam via Pexels